بی مایگان

همه چیز در حال تغییر است. سرتاسر جامعه را شبحی فرا گرفته است از تردید و ترس و تزویر. امروز و فردایمان. امروز بیش از هر زمانی «خلیفۀ #خدا» و هرآنچه داشت مُرده است. این وضعیت مرا به یاد سخن #نیچه می اندازد که گفت:

ناصحان و مصلحان اخلاقی این روزگار چه می توانند موعظه کنند؟ این ناظران تیزبین و بیکاران خیابانگرد پی می برند که دیگر چیزی به پایان کار نمانده است و همه چیز پیرامونشان فاسد و فساد آور است و هیچ چیزی بیش از پس فردا دوام نخواهد آورد، به استثنای «یک» نوع #انسان، یعنی انسان «بی مایۀ» درمان ناپذیر. فقط #بیمایگان امکان بقاء و دوام و تخم پراکنی دارند - مردمان آینده و کسانی که از امروز جان به در ببرند هیچ کس جز ایشان نیست. تنها قاعده ای در اخلاق که از این پس معنایی داشته باشد و گوش کسی به آن بدهکار باشد همین است: «مانند آنان باشید! بی مایه شوید». اما موعظه کردن این قاعدۀ اخلاقی بی مایگی، دشوار است! زیر هرگز در آن اقرار نمی شود که من کیستم و چه می خواهم! باید در آن از میانه روی و کرامت و تکلیف و محبت برادرانه سخن گفت - تجاهل و تمسخر را از خلال آن پنهان داشتن کار آسانی نیست. (فردریش #نیچه؛ فراسوی نیک و بد، پارۀ 262)